Daratumumab-lenalidomide resulteerde in een significant betere progressievrije en algehele overleving en een gunstig veiligheidsprofiel ten opzichte van lenalidomide-dexamethason bij kwetsbare patiënten met nieuw-gediagnosticeerd multipel myeloom. Dat blijkt uit de IFM 2017-03-studie, waarvan dr. Salomon Manier (Lille, Frankrijk) de finale analyse presenteerde tijdens de 66e ASH Annual Meeting.
Oudere, kwetsbare patiënten met multipel myeloom (MM) hebben een kortere overleving en krijgen vaker te maken met bijwerkingen en stopzetten van de behandeling. Daratumumab, lenalidomide en dexamethason (DRd) vormt de huidige standaard voor patiënten die niet in aanmerking komen voor transplantatie (TNE), met een betere effectiviteit en verdraagbaarheid dan lenalidomide en dexamethason (Rd). Desondanks komen infecties en pneumonie vaker voor met DRd dan met Rd, met name bij kwetsbare patiënten. Een regime zonder dexamethason is mogelijk even effectief en minder toxisch voor deze patiënten.
IFM 2017-03
In de fase 3 IFM 2017-03-studie werd daratumumab en lenalidomide (DR) vergeleken met lenalidomide en dexamethason (Rd) bij 295 patiënten van 65 jaar of ouder met nieuw-gediagnosticeerde MM en een IFM frailty score ≥2. De patiënten werden 2:1 gerandomiseerd tussen DR en Rd, en werden behandeld tot aan progressie of onacceptabele toxiciteit. De progressievrije overleving (PFS) vormde de primaire uitkomstmaat. Salomon Manier presenteerde de finale analyse van de PFS bij een mediane follow-up van 46,3 maanden.1
Betere PFS en OS
“De mediane PFS was 53,4 maanden in de DR-groep en 22,5 maanden in de Rd-groep (HR 0,51; p<0,0001). Dat is 49% reductie van het risico op progressie of overlijden in de groep die DR kreeg”, meldde Manier. Het PFS-voordeel met DR was te zien in alle subgroepen, onafhankelijk van onder andere leeftijd, IFM frailty score of cytogenetisch profiel. De mediane PFS met DR was vergelijkbaar bij patiënten ouder of jonger dan 80 jaar, en ook bij patiënten met een Charlson-score groter of kleiner dan 1. In zowel de DR- als de Rd-groep zagen de onderzoekers echter een kortere mediane PFS naarmate patiënten een hogere IFM frailty score hadden.
In de DR-groep vertoonden significant meer patiënten een zeer goede partiële respons of beter (71% versus 51% met Rd) en bereikten meer patiënten een complete respons (35% versus 12%). De diepere responsen met DR werden gezien op alle tijdstippen, ook al na vier maanden.
“De mediane OS werd in de DR-groep niet bereikt, en was 47,2 maanden in de Rd-groep (HR 0,52; p=0,0001). Na vier jaar was de OS 68% in de DR-groep en 48% in de Rd-groep”, vertelde Manier.
Minder infecties
De mediane behandelduur was langer in de DR-groep (31,6 versus 14,3 maanden). Bijwerkingen van graad 3-4 kwamen dan ook wat vaker voor in de DR-groep (89% versus 79%), maar dat kwam vooral door meer hematologische bijwerkingen, zoals neutropenie (55% versus 24%). Infecties en pneumonie kwamen iets minder vaak voor in de DR-groep (respectievelijk 19% versus 21% en 6% versus 8%), en gezien de langere behandelduur was het aantal infecties per patiëntjaar lager (0,07 versus 0,09). Bijwerkingen leidden ook minder vaak tot stopzetten van de behandeling (30% versus 34%). De kwaliteit van leven nam tijdens de behandeling in beide armen toe, en bleef vervolgens stabiel.
“Dit is de eerste gerandomiseerde studie gewijd aan kwetsbare patiënten”, aldus Manier. “We denken dat een dexamethason-vrije strategie effectief en veilig is voor de behandeling van kwetsbare patiënten met MM.”
Referentie
1. Manier S, et al. Blood 2024;144(Suppl 1): abstr 774.
Dr. Astrid Danen, wetenschapsjournalist
DEEL DIT ARTIKEL:
